LAŽNA I ISTINITA HISTORIJA O LEGENDI DOLASKA SRBA I HRVATA U BOSNU.

Mit o dolasku Srba i Hrvata u Bosnu.
I danas oni koji pišu historijske knjige o Bosni, Srbiji i Hrvatskoj, oni koji predaju historiju u školama i neki politički historičari još uvijek vjeruju u laž da je sve u Bosni počelo dolaskom Slavena, a time i Srba i Hrvata u 7. vijeku. pne. Od 1100. godine n.e.

Činjenica da je Bosna bila centar provincije Ilirik Rimskog carstva, Argetarije, odnosno Srebrenice, najvažnijeg i najvećeg rudarskog grada Rima, zajedno sa Ilirima koji su vladali zapadnim Baljanima do 9 vijeka, učinio je Rim centrom Evrope, obala Crnog mora i Anadolije. Pa čak ni činjenica da glavne komercijalne i vojne saobraćajnice kao što su Via Zeta i Via Argentaria, koje spajaju obale Egejskog mora prolaze kroz Bosnu, ne navode ih da vide istinu i prihvate istinu!
Nažalost, historija Evrope je pisana tako što odbacuje antičku historiju Balkana, a samim tim i Ilira i njihovu civilizaciju. Iz nekog razloga, Evropljani žele da zasnuju svoju historiju na Helenima (stari grčki narod) i Rimljanima.

Rimsko, Makedonsko i Helensko carstvo se uči u evropskim i balkanskim historijskim knjigama, ali se civilizacija Ilira iz nekog razloga nikada ne uči!? Međutim, Iliri su prije njih došli u Evropu i na Balkan, nastanili se i uspostavili civilizaciju koja je stupila na pozornicu historije i inspirisala ih. Drevna Ilirija, sa svojom jadranskom obalom i planinskom unutrašnjosti zapadnog Balkana, u jednom trenutku je obuhvatala Molosu ili Epirsku oblast sjeverozapadne Grčke, zajedno sa današnjom Albanijom, Slovenijom, Dalmacijom, Hrvatskom, Bosnom i Hercegovinom, Sandžakom, Kosovom, Crnom Gorom. i Srbijom.

Često se postavlja pitanje: Ko su Iliri?
Genetski preci Ilira, odnosno veliki dio Bošnjaka, imali su države, kraljeve i kraljice. Na primjer, BC. Berdil, čuveni kralj Ilira u 4. vijeku prije nove ere. Poput Teute, čuvene ilirske kraljice u 3. vijeku pr.
Genetska istraživanja pokazuju da je većina Bosanaca Ilira, ali nose i gene Kelta, Gota, Tračana, Turaka i nekih Grka, Rimljana, Sklavina i Slavena, kako su danas poznati, u manjoj mjeri.
S druge strane, Slaveni na Balkanu su se zapravo sastojali od plemena koja su bila mješavina starih naroda poput Gota, Skita, Sarmata i Vara. Nakon dolaska na Balkan, počeli su da se strukturiraju kao različiti narodi (9. vijek).

Salavska plemena mali broj slavenskih plemena doveden je na Balkan sa sjevera Karpata u 4. i 5. vijeku od strane Vizantijaca i Gota da bi ih iskoristili kao radnu snagu. Zatim, u 6. i 7. veku, Turci Avari ponovo dovode sa sobom slavenska plemena iz Karpata i sjevernih šuma Crnog mora, gde su se naselili, da se bore u njihovim redovima vojske kao pješačka vojna sila, i naselili su uglavnom se na sjevernom Balkanu, uključujući današnju Sloveniju.
Dok svi narodi i plemena koji se pominju u Bosni i njenom okruženju nisu postojali, današnja Bosna i Hercegovina, Sandžak, Kosovo, Zapadna i Jugozapadna Crna Gora, preci Bosanaca žive kao starosjedioci na jugu i zapadu Srbije.
To je mit (historijska laž u političke svrhe) izmišljen da slavizira Balkan, da su Bosanci iz slavenskih plemena i da su došli nakon 7. vijeka.

U 7. vijeku Srbi i Hrvati nisu postojali na Zapadnom Balkanu pod ovim imenima!
Na sjeveru današnje Bosne i Hercegovine, uključujući današnju Sloveniju i u tadašnjoj regiji zvanoj “Sclavinia”, Slaveni su živjeli u zajednici plemena.
Kada su Turci Avari 573. godine osnovali Avarski kanat, slavenska plemena su se vremenom počela družiti sa svojim precima, živjeti u selima i gradovima i nazivati ih različitim imenima, ovisno o geografskim područjima u kojima su živjeli.
Čak su i Rusi, poznati kao najveći slavenski narod, formirali jedinstvo među salvskim plemenima u Rusiji tek u 9. vijeku i pojavili se na pozornici historije kao ruski narod. Danas poznat pokret “panslavizma” pojavio se 1800-ih godina.

Avari nisu osjećali potrebu da naseljavaju Slavene u današnju Bosnu i Hercegovinu, Dalmaciju, Jadransko primorje, Crnu Goru, Sandžak i Kosovo, jer je tamo bilo dovoljno starosjedilačkog stanovništva. Kako se ispostavilo, bilo je dovoljno lokalnog stanovništva koje je živjelo na ovom geografskom području, gdje su se ilirski, rimski, gotski narodi djelomično izmiješali s lokalnim stanovništvom. Pošto su svi bili civilizovani i razvijeni narodi, od njih su imali koristi u oblasti trgovine, umetnosti, rudarstva i poljoprivrede i uspostavili su dobre odnose sa njima, prepuštajući im lokalne samouprave i uzevši ih pod kontrolu vojnih štabova koje su osnovali sa kojima su uspešno vladali.

Grad Bar u granicama današnje države Crne Gore osnovali su Avari kao trgovački centar Mediteranskog basena, koji je bio pod njihovom kontrolom, kao i mnogi drugi gradovi.
U ratovima 796. i 811. Avari su ostali na Zapadnom Balkanu do 950. godine, iako su postepeno gubili prevlast na Zapadnom Balkanu kada su ih porazile moćne franačke vojske i povukle se dalje na sjever u ugarske ravnice. Franački kralj Karlo Veliki dao je da narodi naseljeni na Zapadnom Balkanu osnuju kneževine i vezao ih za njega. Kada su se Franci nakon kratkog vremena povukli, nije bilo jedinstvenog kraljevstva, niti jednog carstva koje bi uspostavilo punu dominaciju na Zapadnom Balkanu, a lokalne kneževine su se vremenom počele pretvarati u države.

Bosansku kneževinu su osnovali starosjedioci bosanskih naroda. Zatim je postojala Hrvatska kneževina na zapadu (razrušena 1102.) i Raška kneževina na istoku (uništena 1389.). U današnjoj Crnoj Gori, Duklijsku, a potom i Zetsku kneževinu uspostavile su moćne plemenske zajednice u regionu, uništene 1360. godine.
Nakon 800-ih, Vizantinci su uspostavili vojne garnizone i ispostave na zapadnom Balkanu, posebno kako bi držali trgovačke rute pod kontrolom. Nisu mogli uspostaviti punu i trajnu dominaciju na Zapadnom Balkanu. Umjesto toga, radije su uspostavili posebne odnose djelimično oporezujući tamošnje narode. U Bosni ima mnogo mostova iz vremena Rimskog i Osmanskog carstva, ali nema mnogo vizantijskih mostova. Jer nikada nisu uspostavili trajnu vlast nad tim zemljama. U svakom slučaju, Hrvatsko Kraljevstvo je pripojeno Ugarskom Kraljevstvu 1102. godine, a Raška kneževina Osmanskom Carstvu nakon Kosovskog rata 1389. godine i izbrisana je kao država. Nastavili su svoje postojanje kao vazali i feudi.
Naime, bosanska kraljevina, koja se pojavila na historijskoj sceni kao lokalna kneževina nakon 796. godine, je pretvorena u Kraljevinu 1377. godine, a 1463. godine Bosansko kraljevstvo je okončalo Osmansko carstvo.

Najduže preživjela država na zapadnom Balkanu u srednjem vijeku bila je Bosanska kneževina i njen nastavak, Bosansko kraljevstvo.

Ko smo mi bošnjani? Odakle potječemo?

Prema nedavnim genetskim studijama (Univerzitet u Sarajevu Prof. dr. Damir Maryanović i švicarski IGENEA Institut za genetičke studije 2015) i potkrijepljenim antropološkim, arheološkim i historijskim dokumentima, polovina Bošnjaka su ljudi iz antičke Evrope, a druga polovina su nosioci gena drugih naroda koji su došli u Bosnu, posebno Ilira, Kelta, Tračana, Gota, te Turaka i Salvasa.
Iako je slavenski gen kod Bošnjaka varirao u zavisnosti od regiona, utvrđeno je da je u prosjeku najviše 15%. Pojavio se kod 20% njihovih komšija Albanaca, 25% Srba i 30% Hrvata.
U ovom slučaju mi Bosanci nismo samo narod slavenskog porijekla, nego nisu ni svi Srbi Slaveni, kako se to često kaže, braća Rusima. Samo 25% Rusa nosi slavenske gene. Kada pogledamo, i Albanci imaju 20% slavenstva u genima. Da li su i Albanci sada braća Rusima? Još interesantnije, pokazalo se da Srbi imaju više biološkog Ilirskog gena od Slavena koje nose Rusi.

Oni koji ne vjeruju u ove tekstove trebali bi pogledati biološki izgled uglavnom Bosanaca, Albanaca, Hrvata, Srba i Rusa, odnosno njihove fenotipove. Njihov izgled vam sve objašnjava.
Ukratko, grčki i rimski pisani izvori (historičari kao što su Herodot, Strabon, Apijan) govore o civiliziranim Ilirima koji su živjeli u današnjim bosanskim zemljama.
Ilirski narodi koji se pominju u izvorima: Desijati (Dezitiari), Mezeji, Dicioni (Butmirska kultura, Gornja Bosna, Rijeka), Autarijati (Glasinačka kultura, Podrinje/Drina), Breuklari (Brčko), Delmati (Hercečki kraj), Nareni (Donja). Neretva) ), Daors (Nevesinje, Stolach), Ardiai (Herceg Novi i okolina), Japodi (Bihać, Zapadna Bosna, Krajina) i drugi.

Ako uzmemo današnju kartu Bosne i Hercegovine i smjestimo je u srednjovjekovni jupanizam i bankete plemena koje smo gore napisali, vidjet ćete da nismo pogriješili.
200 godina nakon uspostavljanja Rimskog Carstva pne. U 18. godini uspio je anektirati Bosnu, a time i cijeli Balkan. Međutim, Desiyati u dolini Bosanske rijeke nisu se potpuno predali i odolijevali su više od 25 godina. Između 6. i 9. godine, su uspeli da uguše pobunu sa velikom vojskom od 190.000 ljudi. Rim je hitno preduzeo akciju da romanizuje ovo lokalno stanovništvo i kao prvo zabranili su ilirski jezik, koji je blizak današnjem baskijskom jeziku i jeziku Albanaca. Ni njima nije bilo dozvoljeno da žive svoju kulturu. Od svih se tražilo da govore latinski.

Ovakvo stanje traje do kraja 400-ih godina, odnosno do osnivanja Gotskog kraljevstva (493-553) u srednjoj Bosni. Zatim, u drugoj polovini 500-ih (560), u 6. i 7. stoljeću, uspostavljaju kaanizam zasnovan na bosanskom. Avari su svojom kulturom uticali i na narode Zapadnog Balkana, ali u manjoj mjeri od Rimljana. Riječi u Jupan, Ban i mnogim drugim poljima, koje su danas poznate i kao nazivi administrativnih jedinica, ušle su u jezike zapadnobalkanskih naroda iz Avara.
Kada su Avari 796. i 812. godine izgubili veliki rat sa Francima i napustili Bosnu i zapadni Balkan i povukli se na sjever i sjeveroistok, domaći ljudi i slavenska plemena sa sjevera, sa Karpata, formirali su lokalne kneževine. Tada se uopšte nisu koristile riječi srpski i hrvatski. Slaveni, koji su mnogo brojniji od domaćih naroda, u 9. i 10. vijeku počinju djelomično utjecati na lokalne narode, prvo svojim jezikom, a vremenom i kulturom.

Sklavinija (današnja Slovenija i sjeverna Hrvatska, sjeverozapadna Srbija), Raška (današnja južna Srbija i Sandžak), Bosna, Duklija (današnja Crna Gora), Zahumlje (današnja Hercegovina), Travunija, Neretljana , Uja, Moravska, Timočani i Braničevi. pojavljuju se neke države i kneževine. Među njima, jedino je ime Bosne jedino ime zemlje iz ilirskog perioda korišteno u doba Rimljana, čija se suština nikada nije promijenila. Bosna se prvi put u pisanim dokumentima kao država spominje 950. godine u knjizi vizantijskog cara Porfirogenete “Carska uprava”. Kasnije se ime Bosna spominje u knjizi oca Duklije, koji je živio 1100-ih godina. Iz nekog razloga, dokumenti iz ovih perioda su još uvijek skriveni, nisu posebno otkriveni. Ovaj period radije nazivamo „mračnim“ periodom. Eto tog opskurnog perioda, neki historičari će falsifikovati činjenice i proizvesti neke legende (lažne historije) koje nažalost prihvataju Srbi i Hrvati.

PORIJEKLO BOSNE I BOSANSKIH RIJEČI

Otkud ime Bosna i Bosanci?

Rimljani, koje poznajemo iz historije, borili su se sa Ilirima da ovladaju njihovim zemljama 200 godina, odmah nakon što su osnovali svoju državu.
Otprilike 20 godina prije Isusovog rođenja uspjeli su zauzeti samo ilirske zemlje, te su u tim zemljama osnovali provinciju pod nazivom Ilirik (Illyricum). Bosna je bila uvrštena u ovu provinciju posljednja. Iliri nikada nisu bili porobljeni od strane Rimljana. Oni su sa njima sarađivali i uspostavili odnose kao federacija.

Prije Isa a.s. (Isusa) u 6. godini, kada su Rimljani objavili rat germanskim plemenima na sjeveru, digla se pobuna među ljudima u provinciji Ilirik zbog nepravde. U rimskim zapisima na čelu ove pobune bila su dva ilirska plemenska vođa (Baton / Bellum Batonum). Jedno od njih su bili Desijati sa bosanskih riječnih zemalja, a drugi Breuci sa sjevera. Ova pobuna se spominje u knjigama rimskih historičara Velaja Paterkula i Kasija Dija. Velay se predao bosanskom Batonu Breuçalı Rimljanima 8. godine prije Krista, a prvi put na ovaj datum Bosna je zabilježena kao “Bathinus/Batina” i “Basina”. Ova dva latinska imena bila su naziv za rijeku i zemlju kao Bosnu na lokalnom jeziku.

Bosna, kao Bosna / Basine, osnovana je u prije Krista u Saloni, gradu Rimljana kod Splita. U 18. godini na kamenoj ploči koja datira iz perioda vojnog guvernera Dolobela pronađena je riječ Bosna. Na ovoj ploči je opisan put od grada Salone do današnje Breze (Haduma Daesitiaties), bosanske rijeke (Ad flumen Bathinum) i današnjeg grada Brčkog (Breuka). Ovi historijski dokumenti pokazuju da mi Bosanci nismo ljudi koji su na ove krajeve došli odnekud, već smo bili na ovoj zemlji prije 2.000 godina. Iz tog razloga na osnovu ovih pisanih dokumenata možemo reći da je historija Bošnjana krenula od Ilira Desiyatlara i Breuçlara kao naroda, i kao države u zemljama oko rijeke Bosne.

KOJIM JEZIKOM GOVORIMO MI BOŠNJACI?

Naš jezik je bosanski (Bosanski jezik) zasnovan na južnoslavenskoj gramatici. Bosanski je bio poznat i kao Ilirski do 1800-ih. Ovaj jezik je kasnije korišćen kao crkveni jezik u 9. vijeku sa starim imenom Salavca.
Zbog toga je Biblija, prevedena sa latinskog na bosanski jezik. Biblija je napisana na bosanskom jeziku pomoću glagoljice koju je izmislio pop Ćirilo. Ovo pismo će se prvo koristiti u Bugarskoj, Rusiji, Srbiji i Hrvatskoj kao ćirilično pismo do danas. Prvi poznati i ikada pronađeni dokument napisan bosanskom azbukom, Bosančica, je Povelja Kulina bana bosanskog iz 1189. godine. Original ovog dokumenta nalazi se u muzeju u San Petersburgu, Rusija, a kopija je u Dubrovniku (Ragusa).

Bosanski se govorio kao jedini jezik u Srbiji, Hrvatskoj i Crnoj Gori sve do austrougarskog perioda (1878).
Već 1800-ih godina, grupa od 7 srpsko-hrvatskih intelektualaca okupila se u Beču, glavnom gradu Austrije, pod predsjedavanjem srpskog pisca i mislioca Vuka Stefanovića Karadžića. Na ovom sastanku je odlučeno da se stvori novi jezik osim bosanskog. Ovaj jezik bi se zvao srpsko-hrvatski i bazirao bi se na bosanskom, govornom i pisanom na istočnohercegovačkom dijalektu. Na ovom novom jeziku bi se pisale i čitale javnosti školske i književne knjige i novine, a narod bi vremenom mogao da govori ovim jezikom.
Godine 1908. austrougarska uprava zabranila je bosanski jezik i učinila obaveznim govorenje i pisanje samo srpsko-hrvatskim jezikom. Jezik kojim se govori u Kraljevini srpsko-hrvatsko-slovenačkoj (SHS) osnovanoj 1918. zvat će se slovenačko-srpsko-hrvatski.

Odlukom donesenom u Titovoj Jugoslaviji 1954. godine, jezik kojim se govori naziva se srpsko-hrvatski (srpsko-hrvatski). Svaka država uspostavljena nakon raspada Jugoslavije Dejtonskim sporazumom iz 1995. imenovala je ovaj opšti jezik kao svoj nacionalni jezik. Srpski u Srbiji, hrvatski u Hrvatskoj, slovenački u Sloveniji, crnogorski u Crnoj Gori. A, nijedan od ovih naroda nije htio da se zove bosanskim (Bosanski jezik) za jezik kojim se govori u Bosni i Hercegovini!?
Ako se pažljivo pročita ovo što je gore napisano, jezik kojim se govori stotinama godina u Bosni i Hercegovini i regijama u kojima žive Bošnjaci pokušava se mijenjati uz male varijacije (ijekavice, ekavice, i ikavice) i stvarani su novi jezici.

Konačno, 2006. godine pojavio se i jezik koji se zove crnogorski. Međutim, Crnogorci su bili vlaško-rimskog porijekla i plemena koja su govorila latinski, a stanovništvo u Crnoj Gori je do 20. vijeka činilo 65% Bosanaca. U zadnjih hiljadu godina tamo se govori bosanski jezik i samo je razlika u izgovoru sa Crnogorcima, ali Bosanci koji su živjeli u granicama današnje države Crne Gore nikada nisu koristili riječ crnogorski, govorili su “bosanski jezik” ili “naški jezik”. za jezik kojim su govorili.
Kao rezultat, jezik kojim se govori u Bosni i Hercegovini je jedan jezik, a osim toga, svi oni još uvijek govore kopije ovog jezika. Ako je kajkavski jedan od jezika koji se govori u Srbiji, Hrvatskoj i Crnoj Gori.

Hajde da ostavimo po strani dijalekte, čakavski i torlački, i ostaje vam bosanski (Bosanski jezik).
Danas ozbiljni svjetski filozofi i lingvisti jezik kojim se govori u ovim državama u bivšoj Jugoslaviji radije nazivaju hrvatsko-srpsko-crnogorskim (b/h/s/c) bosanskog porijekla.

Preuzeto od Nusret Sancakli. Preveo sa turskog na bosanski za vas VAŠ BOSNETT!